زنان توانمندنویسنده: لوئیز ل.هی

“ لوئیز ال هی در کتاب زنان توانمند، از ایده‌های قدیم و جدید برای افزودن بر توانمندی‌های زنان بهره گرفته است. توانمند کردن زنان بهترین کار است که در این کره خاکی می‌توانیم انجام دهیم. وقتی زنان سرکوب شده و کسل باشند، همه متضرر می‌شویم، وقتی زنان برنده باشند، همه برنده می‌شویم. لوئیز ال هی در این کتاب تصریح می‌کند وقتی ما در مقام زن مشتاق تغییر حیطه درون‌مان و زمین خودمان باشیم، آنگاه در سطح وسیع‌تر در زندگی عمل خواهیم کرد. هدف آن است که همه زنان خود شیفتگی، خود ارزشی، عزت نفس و جایگاهی قدرتمند در جامعه را تجربه کنند. او با شیوه‌ی بی‌مانند و صریحش دیدگاه‌های تاثیرگذاری را ارائه می‌دهد که تصریح می‌کند چگونه زنان در سنین گوناگون و پس زمینه‌های مختلف می‌توانند به این هدف دست یابند و سال‌های آتی را بارورتر، شکوفاتر و قدرتمندتر از همیشه سازند. ”

خاطره‌های پراکندهنویسنده: گلی ترقی

“ کتاب خاطره‌های پراکنده نوشته‌ی گلی ترقی است. او در این کتاب، هشت داستان کوتاه را کنار هم قرار داده که عنوان داستان‌ها از این قرار است: «اتوبوس شمیران»، «دوست کوچک»، «خانه‌ی مادربزرگ»، «پدر»، «خدمتکار»، «مادام گُرگِه»، «خانه‌ای در آسمان» و «عادت‌های غریب آقای الف در غربت». با توجه به‌عنوان کتاب، شاید نویسنده در نگارش این داستان‌ها از خاطرات کودکی‌اش متأثر باشد و شاید اصلاً بخشی از خاطراتش را عیناً در این کتاب نقل کرده باشد. در داستان «دوست کوچک» قصه‌ی دو دختربچه را می‌خوانیم که با هم پیمان خواهری بسته‌اند؛ اما پیدا شدن سر و کله‌ی یک دوست سوم همه‌چیز را به هم می‌ریزد. در بخشی از این داستان آمده است: «تابستان هزار و نهصد و هشتاد و چهار؛ ساحل مدیترانه پوشیده از آدم است. جا برای تکان خوردن نیست. به خاطر بچه‌ها تن به این سفر داده‌ام و از آمدن پشیمانم. دریای فیروزه‌ای کثیف و خاکستری است و هوا، مرطوب و داغ، روی تن سنگینی می‌کند. کتابم را می‌بندم و به مردمی که دور و برم هستند نگاه می‌کنم و نگاهم بی‌تفاوت از روی بدن‌ها می‌گذرد، دور می‌زند، برمی‌گردد و روی صورتی نیمه‌آشنا می‌ماند. نزدیک به من، زنی تنها، که سن و سال مرا دارد، روی ماسه‌ها دراز کشیده است و حسی غریب بِهِم می‌گوید که من این زن را می‌شناسم. فکرهایم درهم می‌شود و ته سرم، خاطره‌هایی مغشوش، مثل کرم‌های شبتاب، برق برق می‌زنند. رویم را برمی‌گردانم اما حواسم پیش اوست. ناراحتم و دلم می‌خواهد جایم را عوض کنم. بچه‌ها را صدا می‌زنم. عینک آفتابیش را برمی‌دارد و توی کیفش دنبال چیزی می‌گردد. سرش را بالا می‌گیرد. می‌نشیند. رویش را می‌چرخاند و یک آن، به من خیره می‌شود؛ از چشم‌هایش است که او را می‌شناسم؛ از آن دو تا دایره‌ی درشت آبی که هنوز هم مثل روزهای کودکی ته دلم را می‌لرزاند.» ”