برو به دستش بیارنویسنده: ریچارد برانسون

“ در کتاب پیش رو، ریچارد برانسون رمز و راز موفقیت خود را در زندگی، که تابع دیدگاه کل‌نگرانه اوست، با ما در میان می‌گذارد تا با به کارگیری آن‌ها ما نیز به اهداف فردی خود دست یابیم. او از طریق همین نکات که در کتاب آن‌ها را «درس‌های» خود می‌نامد، پس از ترک تحصیل در نوجوانی ابتدا کسب و کار خود را با تأسیس مجله‌ای برای هم سن و سالانش آغاز می‌کند. سپس با آگاهی از فقدان مرکز مشاوره‌ای که به طور خاص به امور و دغدغه‌های نوجوانان بپردازد، مرکز مشاوره‌ای تأسیس می‌کند. او در راستای اهداف نوع‌دوستانه و البته به واسطه اعتقاد راسخش در ارتباط با جدایی‌ناپذیری کار و تفریح از هم، شرکت موسیقی ویرجین را بنیان‌گذاری می‌کند. پس از آن، او در پی ذهن جستجوگر و چالش‌پذیرش شرکت‌های هواپیمایی، قطار، و فضانوردی ویرجین را نیز که هر یک در حوزه خود پیشرو هستند، به جامعه عرضه می‌دارد. او هرگز در کنار کسب درآمد، کمک‌های خیرخواهانه خود را فراموش نکرده و ثروت و اعتبار خود را برای هرگونه کمکی به هم‌نوعانش به کار می‌گیرد. سپس تا جایی پیش می‌رود که جان خود را نیز به خطر انداخته و در جنگ عراق با کویت، خود برای آزادی هم‌میهنانش که به دست صدام اسیر شده‌اند، حضور می‌یابد. در جای‌جای این کتاب می‌توان تأثیری که او از افراد مختلف در زندگی‌اش گرفته را مشاهده کرد. او از تجربیات افراد، همواره درس گرفته و زندگی خود را آن‌طور که می‌خواسته، با تلفیق لذت و تلاش به سوی موفقیت پیش برده است. ”

شب های روشننویسنده: فئودور داستایفسکی

“ از چه باید گفت؟ داستان مردی تشنه محبت که با زنی دلفریب ملاقات می‌کند و به او دل می‌بازد ایده‌ای آشنا در دنیای ادبیات داستانی است. تعداد نویسندگان بسیاری برای توصیف چنین دیداری دست به قلم شده‌اند را بی‌اغراق نمی‌توان شمرد اما وقتی فئودور داستایوفسکی -کسی که هیچ شخصیتی را به ما معرفی نمی‌کند مگر آنکه تحلیلی روان‌شناسانه و دقیق از او در اختیارمان بگذارد- تصمیم به تالیف داستانی عاشقانه می‌گیرد، باید انتظار چه چیزی را داشته باشیم؟ کتاب صوتی شب‌های روشن چه حرفی برای گفتن دارد که بعد از تقریبا دویست سال هنوز شنیدنی است؟ راوی این داستان کوتاه مانند دیگر شخصیت‌های مخلوق نویسنده فردی است حساس، درونگرا، خیال‌پرداز و منزوی. او که روزگارش بی‌هیچ دوست و آشنایی در سن پترزبورگ می‌گذرد در طلب عشقی ناب می‌سوزد، اما چه حیف که به‌اندازه‌ی تنهایی‌اش در ارتباط با دیگران هم خام است. همین نبود روابط اجتماعی راوی قصه را به سفرهایی پایان‌ناپذیر در شهر سوق داده. مرد جوان در خیابان‌ها قدم می‌زند در حالی که مکالمه‌ی میان ساختمان‌ها را تصور می‌کند. او به آدم‌ها می‌نگرد و از خودش می‌پرسد این پیرزن کیست؟ آن مرد میانسال و جدی چه دلیلی برای آن همه عجله داشت؟ زوج خوشبختی که بر پل ملاقات کردم چطور با هم آشنا شدند؟ ”