مرگ پایان هشیاری نیستنویسنده: استاتیس اورامیدیس

“ هر ساله در جهان حدود یک میلیون و دویست هزار انسان -یعنی در هر دقیقه بیش از دو نفر- به علت غرق شدن جان خود را از دست می‌دهند. این موارد شامل حوادث در حین شنا، فرو رفتن در آب، بلایایی مانند سیل و طغیان رودخانه ها، حوادث کشتی و خودکشی هستند. حداقل در برخی گروه‌های سنی از میان هر چهار نفری که غرق می‌شوند یک نفر می‌میرد و به این ترتیب آمار افراد غرق شده به چهار میلیون و هشتصد هزار نفر می‌رسد. این افراد تحت مراقبت بخش اورژانس صدمات غیر مهلک ناشی از غرق شدگی قرار می‌گیرند. تحقیقات نشان می‌دهد که حدود یک نفر از پنج فردی که زنده می‌ماند گزارش نزدیک شدن به مرگ را داده است که حالتی درونی از هشیاری است که به عنوان تجربه نزدیک به مرگ شناخته می‌شود. ”

موضوع مرگ و زندگینویسنده: اروین دی یالوم

“ «خوان داوید نازیو» مرگ و فقدان انسانی که عشق ما نثار اوست را به از دست دادن عضوی از بدن‌مان تعبیر می‌کند؛ ازدست شدن او گویی ازدست‌شدن دست یا پایمان است! با همان فروپاشی عصبی و تجربه‌‌ای شبیه به همان دردی که آدمی ممکن است هنگام ازدست دادن دست یا پایش احساس کند. حال تصور کنیم اگر پیش از آنکه به‌واقع دست یا پایمان را از‌دست بدهیم، از قریب‌الوقوع بودن این مهم، این فقدان، مطلع شویم، وضعیت ما چه‌گونه خواهد بود؟! ما چه‌گونه با ناپدید شدن عضوی از بدنمان، بخشی از جانمان و درد نامتصور این ناپدیدشدن در روح و جسم‌مان، مواجه می‌شویم؟ ماجرای کتاب «مسئله‌ی مرگ و زندگی» نوشته‌ی «اروین یالوم» و «مریلین یالوم» از پیش‌آگاهی نویسندگانش از این موضوع شروع شده است. مریلین به سرطان دچار می‌شود و مرگش حتمی‌ست. ”