نگاهی اجمالی به کتاب“ کتاب هنر لذت بردن: خوب زندگی کن و از زندگی‌ات لذت ببر نوشته‌ی امیرحسن مکی، به شما می‌آموزد چگونه از لحظه لحظه‌ی زندگی‌تان به خوبی استفاده کنید و از آن لذت ببرید.
هنری که هیچ‌گاه و هیچ کجا در زندگی یادتان نداده‌اند، لذت بردن از زندگی است. در واقع لذت بردن از زندگی را نه تنها یادتان نداده‌اند، بلکه شما را از آن منع کرده‌اند. این در حالی است که لذت بردن، پدیده‌ای غریزی و مهم‌ترین عامل بقا است.
بسیاری از مردم از زندگی‌شان لذت نمی‌برند، چون در واقع راهش را بلد نیستند. آن‌ها فکر می‌کنند وقتی می‌توانند از زندگی‌شان لذت ببرند که فلان‌قدر پول داشته باشند، در فلان خانه زندگی کنند، فلان مدرک تحصیلی را به دست بیاورند، در فلان شغل مشغول به کار شوند، فلان لباس را بخرند، با فلان‌کس ازدواج کنند... اما وقتی به فلان مقصودشان می‌رسند، باز هم احساس خوشبختی و لذت نمی‌کنند، چون همان‌طور که گفته شد، راهش را بلد نیستند. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ کتاب «سیلمارلیون» نوشته جی.آر.آر. تالکین،جان رونالد روئل تالکین، (1973-14892) نویسنده و زبان‌شناس بریتانیایی است. از مشهورترین آثار او می‌توان به «ارباب حلقه‌ها» و «هابیت» اشاره کرد. کتاب سیلمارلیون، مجموعه‌ای از نوشته‌های تالکین است که داستانهای قبل از ارباب حلقه‌ها و دوران دو درخت را توضیح می‌دهد. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «آنک ارو، آن یکتا که در آردا او را ایلوواتار می‌نامند؛ و او نخست آینور را آفرید، قُدسیان را، که ثمره اندیشه‌اش بودند، و با او بودند پیش از آن‌که چیزهای دیگر در وجود آید. و او با آنان سخن گفت، نغمه‌های آهنگ را بر ایشان خواندن گرفت؛ و آینور در برابر وی خواندند، و او شاد بود. امّا زمانی دراز هر یک به تنهایی می‌خواندند، یا فقط تنی چند با هم، و باقی به آهنگ گوش می‌سپردند؛ چرا که هر یک تنها آن بخش از اندیشه ایلوواتار را درمی‌یافتند که خود نشأت گرفته از آن بودند، و با فهم برادران خویش می‌بالیدند، امّا به آهستگی. باری همچنان که به هم گوش می‌سپردند به تفاهمی ژرف‌تر رسیدند، و هم‌صدایی و همسازی‌شان فزون گشت. و چنین واقع شد که ایلوواتار جمله آینور را به نزد خویش فرا خواند و نغمه‌ای شگرف به ایشان باز نمود، و از چیزهایی بزرگ‌تر و شگفت‌تر از آنچه تا به‌اکنون آشکار گردانیده بود، پرده برگرفت؛ و شکوه آغاز و جلال انجامش آینور را مبهوت ساخت. چنان‌که ایلوواتار را نماز بردند و خاموش ماندند». ”