مذاکرهنویسنده: برایان تریسی

“ کتاب «مذاکره» نوشته‌ی «برایان تریسی» اثری جامع و اصولی درباره‌ی راه‌کارهای عملی و کاربردی مذاکره است که برای همه‌ی افراد خصوصاً افراد فعال در حوزه‌ی کسب‌وکار بسیار مفید و اثربخش است. این نویسنده بر این باور است که مذاکره‌یک فن و مهارت آموختنی است و می‌توان با تمرین به مذاکره‌کننده‌ای توانمند و تأثیرگذار تبدیل شد. مذاکره با دیگران یک گفت‌وگو نتیجه‌بخش است که می‌توان برای ایجاد تفاهم با دیگران در جهت افزایش بازدهی و بهره‌وری از آن استفاده کرد. از طریق یک مذاکره‌ی حرفه‌ای و اصولی می‌توان به موفقیت و استفاده‌ی بیشتر از توانایی‌ها و امکانات دیگران رسید و برای مشکلات راه‌حل پیدا کرد. مذاکره فرآیندی مهم و بسیار تأثیرگذار است که در روابط شخصی نیز بسیار پرکاربرد است و افراد بهتر است چگونگی مذاکره‌ی درست را آموزش ببیند. «برایان تریسی» مرد شماره‌ یک موفقیت کتاب «مذاکره» را با زبانی ساده و روان نوشته است که اصول ساده اما بسیار کاربردی در جهت یک مذاکره‌ی سودبخش را ارائه می‌کند. او این اثر را براساس سال‌ها تجربه‌اش درزمینه‌ی اصول موفقیت، مدیریت و فروش گردآوری کرده است که برخی از فصل‌های آن عبارت‌اند از «همه‌چیز قابل‌مذاکره است»، «روابط تجاری مادام‌العمر»، «تأثیر برداشت و تلقی»، «از خواست‌های خودآگاه باشید»، «طرح مذاکراتی دانشگاه هاروارد»، «نیروی تلقین در مذاکره»، «فنون مذاکره درباره‌ی قیمت» و «مذاکره‌کننده‌ی موفق». ”

خاطره‌های پراکندهنویسنده: گلی ترقی

“ کتاب خاطره‌های پراکنده نوشته‌ی گلی ترقی است. او در این کتاب، هشت داستان کوتاه را کنار هم قرار داده که عنوان داستان‌ها از این قرار است: «اتوبوس شمیران»، «دوست کوچک»، «خانه‌ی مادربزرگ»، «پدر»، «خدمتکار»، «مادام گُرگِه»، «خانه‌ای در آسمان» و «عادت‌های غریب آقای الف در غربت». با توجه به‌عنوان کتاب، شاید نویسنده در نگارش این داستان‌ها از خاطرات کودکی‌اش متأثر باشد و شاید اصلاً بخشی از خاطراتش را عیناً در این کتاب نقل کرده باشد. در داستان «دوست کوچک» قصه‌ی دو دختربچه را می‌خوانیم که با هم پیمان خواهری بسته‌اند؛ اما پیدا شدن سر و کله‌ی یک دوست سوم همه‌چیز را به هم می‌ریزد. در بخشی از این داستان آمده است: «تابستان هزار و نهصد و هشتاد و چهار؛ ساحل مدیترانه پوشیده از آدم است. جا برای تکان خوردن نیست. به خاطر بچه‌ها تن به این سفر داده‌ام و از آمدن پشیمانم. دریای فیروزه‌ای کثیف و خاکستری است و هوا، مرطوب و داغ، روی تن سنگینی می‌کند. کتابم را می‌بندم و به مردمی که دور و برم هستند نگاه می‌کنم و نگاهم بی‌تفاوت از روی بدن‌ها می‌گذرد، دور می‌زند، برمی‌گردد و روی صورتی نیمه‌آشنا می‌ماند. نزدیک به من، زنی تنها، که سن و سال مرا دارد، روی ماسه‌ها دراز کشیده است و حسی غریب بِهِم می‌گوید که من این زن را می‌شناسم. فکرهایم درهم می‌شود و ته سرم، خاطره‌هایی مغشوش، مثل کرم‌های شبتاب، برق برق می‌زنند. رویم را برمی‌گردانم اما حواسم پیش اوست. ناراحتم و دلم می‌خواهد جایم را عوض کنم. بچه‌ها را صدا می‌زنم. عینک آفتابیش را برمی‌دارد و توی کیفش دنبال چیزی می‌گردد. سرش را بالا می‌گیرد. می‌نشیند. رویش را می‌چرخاند و یک آن، به من خیره می‌شود؛ از چشم‌هایش است که او را می‌شناسم؛ از آن دو تا دایره‌ی درشت آبی که هنوز هم مثل روزهای کودکی ته دلم را می‌لرزاند.» ”