اهرم‌های خوشبختینویسنده: آنتونی رابینز

“ به‌جای این که اجازه دهید رنج و شادی در شما تأثیر بگذارند، بیاموزید چگونه از رنج و شادی به‌نفع خودتان استفاده کنید. اگر چنین کاری را انجام دهید؛ شما بر زندگی‌تان تسلط خواهید داشت. اگر چنین کاری را انجام ندهید؛ زندگی بر شما تسلط خواهد یافت. در این کتاب به‌یادماندنی، مطالبی را از آنتونی رابینز می‌خوانید که شاید در گذشته هرگز آن‌ها را نخوانده‌اید. او بهترین و مؤثرترین اهرم‌ها یا راهکارهایی را برای شما مطرح می‌کند که تاکنون به آن‌ها پی برده است. این راهکارها در واقع بهترین و بیشترین پیامدها را در زمینه‌ی پیشرفت شخصی برای شما به‌ارمغان می‌آورند. رابینز مطالبش را به‌شیوه‌ای روان و صمیمی مطرح می‌کند. او همه‌ی اشتیاق، تأثیرگذاری و توانایی‌اش را در این زمینه به‌کار می‌برد. رابینز در این کتاب هدیه‌ای ویژه را به شما تقدیم می‌کند. او می‌کوشد ثمره‌ی سال‌ها تلاش کارشناسانه‌ی خودش را در زمینه‌ی پیشرفت‌های شخصی در اختیارتان قرار دهد. چنین ثمره‌ای در نتیجه‌ی کارکردن با بعضی از تأثیرگذارترین و موفق‌ترین انسان‌ها در سازمان‌های مختلف به‌دست آمده است. رابینز باور دارد که وظیفه‌اش همواره یکسان خواهد بود. او می‌کوشد تغییری مثبت را در زندگی افرادی به‌وجود آورد که برای مشاوره به او مراجعه می‌کنند؛ فرقی نمی‌کند چنین فردی مدیرعامل یا مدیر اجرایی سازمانی بزرگ، معماری نامدار یا فقط و فقط انسانی معمولی باشد که انگیزه‌اش را به‌کلی از دست داده است. ”

از این مطمئنمنویسنده: اپرا وینفری

“ داستان جدیدی نیست، اما فکر می‌کنم، حداقل برای این کتاب، ارزش دارد که یک بار دیگر آن را تعریف کنم. سال 1998 بود و داشتم فیلم محبوب را در مصاحبه‌ی تلویزیونی زنده با جین سیسکِل، منتقد فیلم بزرگ شیکاگو سان‌تایمز، معرفی می‌کردم و همه‌چیز داشت خیلی آرام پیش می‌رفت تا اینکه اوضاع به هم پیچید. او پرسید: «بگو ببینم، از چی کاملاً مطمئنی؟» اولین بار نبود که مصاحبه می‌کردم. سال‌های سال در مصاحبه‌ها سئوال‌های ترسناکی مثل این را از من پرسیده بودند و هنوز هم می‌پرسند و معمولاً جوری نمی‌شود که هیچ کلمه‌ای برای پاسخ پیدا نکنم، اما باید بگویم جین موفق شده بود مرا گیر بیندازد. با من‌ومن و درحالی‌که می‌دانستم او به‌دنبال چیزی بزرگ‌تر، عمیق‌تر، پیچیده‌تر است، گفتم: «اوه،‌ درباره‌ی این فیلم؟» اما داشتم طفره می‌رفتم تا در ذهنم به پاسخی حداقل کمی منسجم برسم. اما او گفت: «نه، می‌دونی منظورم چیه؛ درباره‌ی خودت، زندگی‌ت، هرچی، همه‌چی...» «اوه، من مطمئنم که... اوه... مطمئنم که، جین، یه کم وقت می‌خوام که درباره‌اش بیشتر فکر کنم.» حالا شانزده سال گذشته و از آن موقع تا به‌حال خیلی به این پرسش فکر کرده‌ام، طوری‌که تبدیل به پرسش اساسی زندگی‌ام شده است: هر شب از خودم می‌پرسم دقیقاً‌ از چه مطمئن هستم. ”