حماسه ویچر- جلد ششم- برج پرستونویسنده: آنجی سپکوفسکی

“ درست در همان زمانی که آتش جنگ سراسر جهان را در خود می‌سوزاند، منجی جهان، سیری، ناگهان ناپدید می‌شود. او که در محاصره‌ی متحدان و دشمناش قرار گرفته، ناچار ظاهر راهزنی را به خود می‌گیرد تا از گزند مخالفانش در امان باشد. البته این ظاهر جدید، باعث می‌شود تا دوستدارانش هم به‌راحتی او را نشناسند. ویچر اما از پا نمی‌نشیند و گروهی از جنگاوران را گردهم می‌آورد تا جست‌و‌جوی خود را آغاز کنند. در این غوغا و همهمه‌ی جنگ، راهی برای پنهان شدن نمی‌ماند جز برج پرستو! در این بخش از سری کتاب‌های حماسه‌ی ویچر، در حالی با سیری روبه‌رو می‌شوید که به‌شدت مجروح شده و پس از اینکه به دست فیلسوف پیری از باتلاق نجات پیدا می‌کند، تصمیم می‌گیرد هر آنچه را که بر سرش آمده برای پیرمرد نجات‌دهنده‌ی خود روایت کند. ”

آناکارنینا (مجموعه دو جلدی)نویسنده: لئو تولستوی

“ رمان آناکارنینا نوشته‌ی لی‌یو تولستوی، نویسنده‌ی روس است و سروش حبیبی آن را به فارسی برگردانده است. این کتاب برای اولین بار در سال 1878 به چاپ رسید و خود تولستوی آن را اولین کتاب واقعی خود می‌دانست. آناکارنینا رمان پیچیده‌ای است که بیش از دوازده شخصیت اصلی دارد. موضوع رمان در مورد خیانت، ایمان، خانواده، جامعه‌‎ی اشرافی روسیه، ازدواج، آرزو و زندگی روستایی است. داستان در مورد رابطه‌ی خارج از ازدواج آنا با افسری جوان به نام ورونسکی است. این رابطه رسوایی زیادی برای هر دو به همراه می‌آورد و بیشتر موجب فروپاشی روابط و زندگی آنا می‌شود. یکی از اصلی‌ترین مضامین رمان این است که: «هیچ‌کس نمی‌تواند شادی خود را بر روی درد و رنج شخص دیگر بنا نهد.» به گفته‌ی بسیاری، شخصیت لوین در رمان درست مانند شخصیت اصلی تولستوی است. انگار که نویسنده عقاید خود را از زبان این شخصیت به مخاطب عرضه می‌کند. از طرفی نام تولستوی لی‌یو است و نام خانوادگی روسی لوین هم‌معنا با لی‌یو است. لوین از کیتی به همان روشی خواستگاری می‌کند که تولستوی از سوفیا (همسرش) خواستگاری کرده است. هم‌اکنون تولستوی را به عنوان نویسنده‌ای مشهور می‌شناسند؛ اما او در دوران خود یک مبدع بزرگ در زمینه‌ی نویسندگی بود. استفاده از مونولوگ درونی امروز شاید امری عادی باشد؛ اما خود تولستوی برای اولین بار در رمان آناکارنینا از آن استفاده کرد. روشی که باعث می‌شود شخصیت‌ها بدون واسطه در مورد افکار و احساسات خود صحبت کنند. نویسنده‌های پیشین مانند شکسپیر در نمایشنامه‌ها از این روش استفاده می‌کردند؛ اما هیچ‌گاه در رمان‌ها از آن استفاده نشده بود. مونولوگ درونی باعث همدلی زیاد مخاطب با شخصیت می‌شود و باعث می‌شود از نزدیک انگیزه‌های شخص را درک کنیم. ”