مجله صوتی کتاب شنبه- شماره صفرنویسنده: گروه نویسندگان ماه آوا

“ کتاب شنبه یک مجله‌ی شنیداری در حوزه‌ی ادبیات است و قصد داریم در هر شماره از آن از تاثیر قصه‌ها و کتاب‌ها بر جهانمان حرف بزنیم تا راهی برای لذت بیشتر از داستان‌ها و روایت‌ها باز شود و همچنین با خواندن داستان‌ها و روایت‌ها و بررسی آنچه به جغرافیای ادبیات مربوط است، خواندن نه فقط لذتی سرگرم‌کننده، که عمقی بر نگرش‌هایمان باشد. شماره‌ی صفرْ ویژه‌نامه‌ی ادبیات افغانستان است و به تاریخ معاصر قصه‌های افغان و گفت‌و‌گو درباره‌ی کتاب‌های تاثیرگذار این جغرافیا پرداختیم. بخش‌های بعدی این شماره شامل داستان کوتاه، روایتی داستانی از خاطره‌ها با صدای محمدرضا شجریان، معرفی کتاب‌های شنیدنیِ ماه و روایت‌های غیرداستانی‌ست. ”

خاطره‌های پراکندهنویسنده: گلی ترقی

“ کتاب خاطره‌های پراکنده نوشته‌ی گلی ترقی است. او در این کتاب، هشت داستان کوتاه را کنار هم قرار داده که عنوان داستان‌ها از این قرار است: «اتوبوس شمیران»، «دوست کوچک»، «خانه‌ی مادربزرگ»، «پدر»، «خدمتکار»، «مادام گُرگِه»، «خانه‌ای در آسمان» و «عادت‌های غریب آقای الف در غربت». با توجه به‌عنوان کتاب، شاید نویسنده در نگارش این داستان‌ها از خاطرات کودکی‌اش متأثر باشد و شاید اصلاً بخشی از خاطراتش را عیناً در این کتاب نقل کرده باشد. در داستان «دوست کوچک» قصه‌ی دو دختربچه را می‌خوانیم که با هم پیمان خواهری بسته‌اند؛ اما پیدا شدن سر و کله‌ی یک دوست سوم همه‌چیز را به هم می‌ریزد. در بخشی از این داستان آمده است: «تابستان هزار و نهصد و هشتاد و چهار؛ ساحل مدیترانه پوشیده از آدم است. جا برای تکان خوردن نیست. به خاطر بچه‌ها تن به این سفر داده‌ام و از آمدن پشیمانم. دریای فیروزه‌ای کثیف و خاکستری است و هوا، مرطوب و داغ، روی تن سنگینی می‌کند. کتابم را می‌بندم و به مردمی که دور و برم هستند نگاه می‌کنم و نگاهم بی‌تفاوت از روی بدن‌ها می‌گذرد، دور می‌زند، برمی‌گردد و روی صورتی نیمه‌آشنا می‌ماند. نزدیک به من، زنی تنها، که سن و سال مرا دارد، روی ماسه‌ها دراز کشیده است و حسی غریب بِهِم می‌گوید که من این زن را می‌شناسم. فکرهایم درهم می‌شود و ته سرم، خاطره‌هایی مغشوش، مثل کرم‌های شبتاب، برق برق می‌زنند. رویم را برمی‌گردانم اما حواسم پیش اوست. ناراحتم و دلم می‌خواهد جایم را عوض کنم. بچه‌ها را صدا می‌زنم. عینک آفتابیش را برمی‌دارد و توی کیفش دنبال چیزی می‌گردد. سرش را بالا می‌گیرد. می‌نشیند. رویش را می‌چرخاند و یک آن، به من خیره می‌شود؛ از چشم‌هایش است که او را می‌شناسم؛ از آن دو تا دایره‌ی درشت آبی که هنوز هم مثل روزهای کودکی ته دلم را می‌لرزاند.» ”