شفای زندگینویسنده: لوئیز ل.هی

“ کتاب شفای زندگی با عنوان اصلی You can heal your life اولین بار در سال 1984 منتشر شد. این کتاب مانند بیشتر کتاب‌های لوئیزآل هی به سرعت به فروشی چشم‌گیری رسید. لوئیز هی این کتاب را در چهار بخش نوشته است. او در ابتدای کتاب توضیح می‌دهد که تنها هدفش از نوشتن این کتاب این است که زندگی زیباتری برای همه‌ی خوانندگان بسازد، سبب شود آن‌ها به شفای درون برسند و هرآنچه که می‌داند را به خوانندگانش منتقل کند. او به خوانندگانش توصیه می‌کند که از راهکارهای این کتاب استفاده کنند و آن‌ها را دائما تکرار کنند. لوءیز آل هی در بخش‌هایی از کتابش توضیح می‌دهد که کتاب شفای زندگی از خوانندگان نمی‌خواهد که ارتباطشان را با پزشکان و درمان‌گرها قطع کنند، بلکه تنها روشهایی به خواننده داده است که می‌تواند با همکاری پزشک خود و با یاری او برای تندرستی و سلامت بیشتر از آن‌ها استفاده کنند. لوئیز هی، کتاب شفای زندگی را در چهار بخش اصلی و چندین فصل چند صفحه‌ای نوشته است. هر بخش از این کتاب با یک عبارت تاکیدی آغاز شده است و لوئیز هی تاکید می‌کند که به این عبارت توجه ویژه داشته باشید و آن‌ را بارها با خود تکرار کنید و بنویسید و بگذارید به عمق جان‌تان برود. برخی از این عبارت تاکیدی به شکل زیر هستند: «کائنات ما را در هر اندیشه‌ای که برگزینیم و به آن معتقد باشیم،کاملا حمایت می‌کند.» یا «گذشته هر چه باشد، من پدر و مادرم را سرزنش نمی‌کنم.» یا «نقطه‌ی اقتدار همواره در لحظه‌ی حال است.» ”

و چشم‌هایش کهربایی بودنویسنده: مهری بهرامی

“ و چشم‌هایش کهربایی بود رمانی است که از دریچه‌ای نو و با دیدی خلاقانه به تقابل میان «هستی و نیستی» می‌پردازد. رمانی که راویانش یگانه و منحصربه‌فردند. تسبیح میان دستان هاشم، چادر مشکی زهره، موازییک‌های کف حیاط، انگشتر و جنینی که از زهدان مادر رانده شده، هر یک به تنهایی جهانی تکان‌دهنده را به تصویر می‌کشند و روایتگر ترس‌ها، تشویش‌ها، آرزوها و ناکامی‌های آدم‌های درون داستان‌اند... . در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم: از همین‌جا پیداست و می‌بینمش زن چشم عسلی را. خودش است، مثل همیشه کتابی در دست دارد و پشت به ما ایستاده است کنار درخت. تا برسیم نزدیک، همان‌طور که توی هوا می‌چرخم زن هم می‌چرخد انگار و درخت هم وارونه می‌شود. چقدر قد کشیده است این درخت. چرخ که می‌زنم. درختِ وارونه ریشه‌هایش توی هوا می‌ماند. سه هزار و بیست و سه سال پیش است انگار و من می‌خواهم از ریشه‌ها خودم را برسانم به تنه درخت. خودم را برسانم به یک زخم عمیق. هاشم مکث می‌کند دیگر نمی‌چرخاندم، شاید یادش افتاده که نخم نازک شده است. درخت می‌ماند همان‌جا و زن چشم عسلی هم. زن رو برمی‌گرداند و انعکاس رنگ مهره‌هام توی عسلی چشم‌هاش بی‌قرارم می‌کند... . ”