نگاهی اجمالی به کتاب“ تمام اسکناس‌هایی که بانک‌های مرکزی سرتاسر دنیا چاپ می‌کنند، ارزهای فیات یا بی‌پشتوانه خطاب می‌شوند، بی‌پشتوانه به این معنا که ارزش این اسکناس‌ها ذاتی نیست و تنها مطیع دستورات یا قوانین دولتی است. برای اینکه یک ارز سرمایه‌ای خوب محسوب شود، باید اطمینان یافت که با آن پول می‌توان فردا، هفته آینده، ماه آینده و سال آینده کم‌وبیش خدمات یا کالاهای مشابه را خرید. به بیانی دیگر، امروز مردم تمایل ندارند اسکناس‌هایشان را زیر تشک‌هایشان مخفی کنند، زیرا می‌دانند پول نقد ذخیره ارزش خوبی نیست و اگر هم این کار را می‌کردند، طولی نمی‌کشید که متوجه می‌شدند قدرت خرید آن پول کاهش یافته و یا حتی بدتر، اسکناس‌ها از گردش خارج شده و دیگر موردپذیرش نیستند.
در نقطه مقابل ارزهای بی‌پشتوانه بیت‌کوینی وجود دارد که هیچ نهاد مرکزی و متمرکزی در ایجاد آن دخیل نبوده است و توسط یک شبکه و با یک نرخ ثابت و قابل‌پیش‌بینی استخراج می‌شود و به همین دلیل خاصیت ضدتورمی دارد. بیت‌کوین به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری هدفمند، عملکرد شگفت‌انگیزی از خود به‌جای گذاشته است. هر چیزی که با قیمت صفر شروع شده باشد و اکنون قیمت آن صفر نباشد، یک چیز ارزشمند است. بیت‌کوین سال 2009 با قیمت صفر کارش را آغاز کرد و اکنون بعد از گذشت کمی بیش از ده سال، ده‌ها هزار دلار ارزش دارد. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ پنج سال پس از زلزله‌ی شهر کوبه در ژاپن، نویسنده‌ی خوش‌نام ژاپنی، «هاروکی موراکامی»، دست به قلم می‌شود و کتاب «بعد از زلزله» را منتشر می‌کند. این کتاب شامل پنج قصه است با داستان‌های مختلف که ظاهرا هیچ ارتباطی با زلزله ندارند. با این حال وقتی پشت سر هم قرار می‌گیرند، تصویر کاملی از آدم‌هایی می‌دهد که زلزله زندگی‌هایشان را ناخواسته زیر و رو کرده است. بعد از زلزله، در کنار سایر آثار موراکامی، جزو معدود نمایندگان قدرتمند ادبیات ژاپن در ایران است.
در این پنج داستان موراکامی هم مانند سایر آثارش تنهایی و سرگشتگی انسان معاصر یکی از درون‌مایه‌های اصلی است. فراموشی و رنج در کنار این سرگشتگی معجونی تلخ و عذاب‌آور ساخته که آن را هر روز زهرش را به جان انسان دنیای مدرن می‌نشاند.
شخصیت‌های داستان‌های بعد زلزله بسیار ملموس و قابل باور هستند. قهرمانان این داستان‌ها افراد فوق‌العاده‌ای نیستند و حتی در همین گوشه و کنار هم دیده می‌شوند، آدم‌های معمولی با زندگی‌های معمولی. همین‌طور گفت‌وگو ها هم بدون اغراق و به شکل طبیعی و روزمره نوشته شده است. چیزی که باعث می‌شود پای حرف‌های موراکامی بنشینیم و به قصه‌هایش گوش کنیم، هنر این نویسنده در شخصیت‌پردازی و فضاسازی‌های قوی است. جالب اینجاست که او حتی خیلی اصراری روی توصیف و وصف‌حال‌های طولانی و پر از جزییات ندارد. او از ساده‌ترین و درست‌ترین کلمات برای نوشتن استفاده می‌کند. آن‌قدر ساده و بی‌دغدغه می‌نویسد که از همان اول که کتاب را شروع می‌کنیم، وارد داستان می‌شویم. آدم‌ها، خانه‌ها، حرف‌ها و رفتارها همه زنده و ملموس هستند. ”