خودتان را برند کنیدنویسنده: جان پرکیس

“ واژه برند از اواسط قرن نوزدهم در عرصه بازاریابی استفاده شده است. زمانی که کارخانه داران برای ایجاد اعتماد بین مشتریان و جلب اعتماد آنها به اجناس غیربومی از یک مهر پررنگ که روی جعبه‌های چوبی زده می‌شد و در واقع لوگوی شرکت بود استفاده می‌کردند. امروز تعاریف زیادی از برند ارائه می‌شود. یکی از مطلوب‌‌ترین آن‌ها این تعریف است: برند، قولی است که باید به آن وفادار ماند. همان‌طور که اندی میلیگان، مشاور برجسته برند می‌گوید: «برند، نمادی است که تجربه‌ای خاص را تضمین می‌کند.» اما برند شما چیست؟ جان پرکیس و دیوید رویستون لی معتقدند هر شخص دارای برندی مخصوص به خود است. در واقع برند شما چیزیست که مردم در نبودتان می‌گویند. وقتی کسی که خوب شما را می‌شناسد، از شما تعریف می‌کند، چه چیز می‌گوید؟ آن دو احتمالاً در مورد کاری که انجام می‌دهید، حرف می‌زنند. برای مثال می‌گویند، او به خوبی مشکلات را مدیریت می‌کند. ممکن است در مورد سوابق کاری و تحصیلی شما صحبت کنند. ظاهر فیزیکی شما را بگویند و یا به ورزش و سرگرمی‌تان اشاره کنند. اگر ارتباطی با فردی مشهور داشته باشید، حتما آن را هم ذکر می‌کنند. برند شخصی می‌تواند تاثیر زیادی بر روی زندگی اجتماعی و شغلی شما داشته باشد. اما چگونه می‌توانید تبدیل به برندی شوید که پاسخ مناسبی برای پیشرفت در زندگی باشد؟ کتاب «خودتان را برند کنید» در 23 فصل به این سوال شما از جنبه‌های مختلف پاسخ می‌دهد. در جایی از این کتاب، درباره تاثیر و مهم بودن برند شخصی افراد، به این مفهوم اشاره می‌شود که «شاید در حال حاضر پنج نفر اغلب به شما فکر کنند و از شما بخواهند که با آن‌ها همکاری کنید. اگر این پنج نفر به پنجاه یا پانصد نفر برسد، چه می‌شود؟ اگر پنجاه یا پانصد شخص حقیقی یا حقوقی به شما بیندیشند، شما چقدر معروف‌تر و پول‌دارتر می‌شوید؟ هر چه تعداد افرادی که به شما فکر می‌کنند، بیشتر باشد، رسایی شما نیز بالاتر می‌رود.» و در واقع هدف این کتاب نیز کمک به شما برای عملی کردن این مفهوم در زندگی شماست. ”

سیزده دلیل براینویسنده: جی اشر

“ با تمام عضلات بدنم که باهم متحدانه می‌خواهند از حال بروم، مقابله می‌کنم. همه‌ی عضلاتم انگار باهم از من می‌خواهند به مدرسه نروم. می‌خواهند به‌جای دیگری بروم و تا فردا پنهان شوم؛ ولی اهمیتی نداشت، هر وقت به مدرسه برمی‌گشتم، مجبور بودم با آن آدم‌های داخل نوارها روبه‌رو شوم. به ورودی پارکینگ نزدیک می‌شوم. جایی که تخته‌سنگ بزرگ و حکاکی شده‌ای با پیچکی که به دور پایه‌ی آن پیچیده شده قرار دارد. روی آن نوشته یادبودِ سال 1993. در طول این سه سال، بارها از جلوی این تخته‌سنگ عبور کرده‌ام؛ اما هیچ‌وقت پارکینگ را به این شلوغی ندیده بودم. حتی یک‌بار، چون هیچ‌وقت این‌قدر دیر به مدرسه نمی‌آمدم. تا امروز. به دو دلیل. یک: بیرون دفتر پُست منتظر ایستاده بودم. منتظر بودم باز کند تا جعبه کفشی پر از نوار کاست را پُست کنم. ”