نگاهی اجمالی به کتاب“ آلیس مونرو با انتشار کتاب گریزپا جوایز و افتخارات بسیاری را از آن خود کرد. نسخه‌ی اصلی کتاب دربرگیرنده‌ی هشت داستان کوتاه به‌قلم این نویسنده‌ی سرشناس کانادایی است که در هریک از آن‌ها یک شخصیت را در مرکز اثر قرار داده و به حواشی و وقایع پیرامون او می‌پردازد. از میان هشت عنوانی که در کتاب اصلی گردآوری شده‌اند، در اثری که اکنون پیش روی شماست سه داستان «گریزپا»، «حرمت‌شکنی» و «نیرنگ‌ها» را می‌شنوید.
کارلا در بند ازدواجی نامناسب با همسرش کلارک قرار گرفته است. او به‌خاطر کلارک قید خانواده‌اش را زده است اما متوجه می‌شود که همسرش آنقدرها که فکر می‌کرد انسان مناسبی نیست. او به دنبال راهی می‌گردد تا خود را از شرّ این پیوند و حضور آزارگر کلارک خلاص کند. در داستان «گریزپا» با کارلا و چالش‌هایی که در زندگی شخصی خود دارد آشنا می‌شوید. در داستان دوم با عنوان «حرمت‌شکنی»، لورن، دختری جوان است که با زنی بزرگتر از خود به نام دِلفین آشنا می‌شود. اما این آشنایی تبعات نه‌چندان خوبی را برای لورن به همراه دارد. و در داستان سوم با نام «نیرنگ‌ها»، رابین دختری است که به‌خاطر بدشانسی و تفسیر نادرستی که از زندگی دارد، محکوم به تنهایی است. در هریک از این سه داستان با قلم جادویی آلیس مونرو به درون جهان شخصیت‌ها کشیده می‌شوید و لحظات التهاب و آسودگی را در کنار آن‌ها تجربه می‌کنید. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ پنج سال پس از زلزله‌ی شهر کوبه در ژاپن، نویسنده‌ی خوش‌نام ژاپنی، «هاروکی موراکامی»، دست به قلم می‌شود و کتاب «بعد از زلزله» را منتشر می‌کند. این کتاب شامل پنج قصه است با داستان‌های مختلف که ظاهرا هیچ ارتباطی با زلزله ندارند. با این حال وقتی پشت سر هم قرار می‌گیرند، تصویر کاملی از آدم‌هایی می‌دهد که زلزله زندگی‌هایشان را ناخواسته زیر و رو کرده است. بعد از زلزله، در کنار سایر آثار موراکامی، جزو معدود نمایندگان قدرتمند ادبیات ژاپن در ایران است.
در این پنج داستان موراکامی هم مانند سایر آثارش تنهایی و سرگشتگی انسان معاصر یکی از درون‌مایه‌های اصلی است. فراموشی و رنج در کنار این سرگشتگی معجونی تلخ و عذاب‌آور ساخته که آن را هر روز زهرش را به جان انسان دنیای مدرن می‌نشاند.
شخصیت‌های داستان‌های بعد زلزله بسیار ملموس و قابل باور هستند. قهرمانان این داستان‌ها افراد فوق‌العاده‌ای نیستند و حتی در همین گوشه و کنار هم دیده می‌شوند، آدم‌های معمولی با زندگی‌های معمولی. همین‌طور گفت‌وگو ها هم بدون اغراق و به شکل طبیعی و روزمره نوشته شده است. چیزی که باعث می‌شود پای حرف‌های موراکامی بنشینیم و به قصه‌هایش گوش کنیم، هنر این نویسنده در شخصیت‌پردازی و فضاسازی‌های قوی است. جالب اینجاست که او حتی خیلی اصراری روی توصیف و وصف‌حال‌های طولانی و پر از جزییات ندارد. او از ساده‌ترین و درست‌ترین کلمات برای نوشتن استفاده می‌کند. آن‌قدر ساده و بی‌دغدغه می‌نویسد که از همان اول که کتاب را شروع می‌کنیم، وارد داستان می‌شویم. آدم‌ها، خانه‌ها، حرف‌ها و رفتارها همه زنده و ملموس هستند. ”