نگاهی اجمالی به کتاب“ به‌جای این که اجازه دهید رنج و شادی در شما تأثیر بگذارند، بیاموزید چگونه از رنج و شادی به‌نفع خودتان استفاده کنید. اگر چنین کاری را انجام دهید؛ شما بر زندگی‌تان تسلط خواهید داشت. اگر چنین کاری را انجام ندهید؛ زندگی بر شما تسلط خواهد یافت.
در این کتاب به‌یادماندنی، مطالبی را از آنتونی رابینز می‌خوانید که شاید در گذشته هرگز آن‌ها را نخوانده‌اید. او بهترین و مؤثرترین اهرم‌ها یا راهکارهایی را برای شما مطرح می‌کند که تاکنون به آن‌ها پی برده است. این راهکارها در واقع بهترین و بیشترین پیامدها را در زمینه‌ی پیشرفت شخصی برای شما به‌ارمغان می‌آورند. رابینز مطالبش را به‌شیوه‌ای روان و صمیمی مطرح می‌کند. او همه‌ی اشتیاق، تأثیرگذاری و توانایی‌اش را در این زمینه به‌کار می‌برد.
رابینز در این کتاب هدیه‌ای ویژه را به شما تقدیم می‌کند. او می‌کوشد ثمره‌ی سال‌ها تلاش کارشناسانه‌ی خودش را در زمینه‌ی پیشرفت‌های شخصی در اختیارتان قرار دهد. چنین ثمره‌ای در نتیجه‌ی کارکردن با بعضی از تأثیرگذارترین و موفق‌ترین انسان‌ها در سازمان‌های مختلف به‌دست آمده است. رابینز باور دارد که وظیفه‌اش همواره یکسان خواهد بود. او می‌کوشد تغییری مثبت را در زندگی افرادی به‌وجود آورد که برای مشاوره به او مراجعه می‌کنند؛ فرقی نمی‌کند چنین فردی مدیرعامل یا مدیر اجرایی سازمانی بزرگ، معماری نامدار یا فقط و فقط انسانی معمولی باشد که انگیزه‌اش را به‌کلی از دست داده است. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ پنج سال پس از زلزله‌ی شهر کوبه در ژاپن، نویسنده‌ی خوش‌نام ژاپنی، «هاروکی موراکامی»، دست به قلم می‌شود و کتاب «بعد از زلزله» را منتشر می‌کند. این کتاب شامل پنج قصه است با داستان‌های مختلف که ظاهرا هیچ ارتباطی با زلزله ندارند. با این حال وقتی پشت سر هم قرار می‌گیرند، تصویر کاملی از آدم‌هایی می‌دهد که زلزله زندگی‌هایشان را ناخواسته زیر و رو کرده است. بعد از زلزله، در کنار سایر آثار موراکامی، جزو معدود نمایندگان قدرتمند ادبیات ژاپن در ایران است.
در این پنج داستان موراکامی هم مانند سایر آثارش تنهایی و سرگشتگی انسان معاصر یکی از درون‌مایه‌های اصلی است. فراموشی و رنج در کنار این سرگشتگی معجونی تلخ و عذاب‌آور ساخته که آن را هر روز زهرش را به جان انسان دنیای مدرن می‌نشاند.
شخصیت‌های داستان‌های بعد زلزله بسیار ملموس و قابل باور هستند. قهرمانان این داستان‌ها افراد فوق‌العاده‌ای نیستند و حتی در همین گوشه و کنار هم دیده می‌شوند، آدم‌های معمولی با زندگی‌های معمولی. همین‌طور گفت‌وگو ها هم بدون اغراق و به شکل طبیعی و روزمره نوشته شده است. چیزی که باعث می‌شود پای حرف‌های موراکامی بنشینیم و به قصه‌هایش گوش کنیم، هنر این نویسنده در شخصیت‌پردازی و فضاسازی‌های قوی است. جالب اینجاست که او حتی خیلی اصراری روی توصیف و وصف‌حال‌های طولانی و پر از جزییات ندارد. او از ساده‌ترین و درست‌ترین کلمات برای نوشتن استفاده می‌کند. آن‌قدر ساده و بی‌دغدغه می‌نویسد که از همان اول که کتاب را شروع می‌کنیم، وارد داستان می‌شویم. آدم‌ها، خانه‌ها، حرف‌ها و رفتارها همه زنده و ملموس هستند. ”