نگاهی اجمالی به کتاب“ تمام اسکناس‌هایی که بانک‌های مرکزی سرتاسر دنیا چاپ می‌کنند، ارزهای فیات یا بی‌پشتوانه خطاب می‌شوند، بی‌پشتوانه به این معنا که ارزش این اسکناس‌ها ذاتی نیست و تنها مطیع دستورات یا قوانین دولتی است. برای اینکه یک ارز سرمایه‌ای خوب محسوب شود، باید اطمینان یافت که با آن پول می‌توان فردا، هفته آینده، ماه آینده و سال آینده کم‌وبیش خدمات یا کالاهای مشابه را خرید. به بیانی دیگر، امروز مردم تمایل ندارند اسکناس‌هایشان را زیر تشک‌هایشان مخفی کنند، زیرا می‌دانند پول نقد ذخیره ارزش خوبی نیست و اگر هم این کار را می‌کردند، طولی نمی‌کشید که متوجه می‌شدند قدرت خرید آن پول کاهش یافته و یا حتی بدتر، اسکناس‌ها از گردش خارج شده و دیگر موردپذیرش نیستند.
در نقطه مقابل ارزهای بی‌پشتوانه بیت‌کوینی وجود دارد که هیچ نهاد مرکزی و متمرکزی در ایجاد آن دخیل نبوده است و توسط یک شبکه و با یک نرخ ثابت و قابل‌پیش‌بینی استخراج می‌شود و به همین دلیل خاصیت ضدتورمی دارد. بیت‌کوین به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری هدفمند، عملکرد شگفت‌انگیزی از خود به‌جای گذاشته است. هر چیزی که با قیمت صفر شروع شده باشد و اکنون قیمت آن صفر نباشد، یک چیز ارزشمند است. بیت‌کوین سال 2009 با قیمت صفر کارش را آغاز کرد و اکنون بعد از گذشت کمی بیش از ده سال، ده‌ها هزار دلار ارزش دارد. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ کتاب پرونده بالتیمور برای نخستین بار در سال 2015 منتشر شد. کتاب پرونده بالتیمور ادامه‌ی کتاب «پرونده‌ی هری کبر» است. در این کتاب مارکوس گلدمن، رمان‌نویس جوان بعد از حدود پنجاه سال با داستانی متفاوت برگشته است. او اکنون عاشق شده است و مشغول نوشتن سومین رمانش است. گلدمن در کتاب پرونده‌ی بالتیمور غرق در خاطرات کودکی عشق زندگی‌اش می‌شود و داستان گروه پسرانی را شرح می‌دهد که بر اثر یک اتفاق، ناگهان زندگی‌شان غرق در دروغ و حسادت و خیانت به هم می‌ریزد.
یکی از نکات جذابی که ژوئل دیکر در نگارش کتاب پرونده بالتیمور رعایت کرده است، تکه تکه و شکسته نوشتن داستان است. این سبک نگارش در کتاب‌های معمایی بسیار رایج است و به رمز‌آلودتر شدن داستان کمک می‌کند؛ عدم پیروی از یک خط زمانی ثابت ذهن خوانندگان را گیج می‌کند و به جذابیت کتاب می‌افزاید. استفاده از این فرآیند در کتاب‌های «فاکنر» بسیار مشهود است. البته عدم پیروی از خط زمانی در داستان را نباید با جریان سیال ذهن اشتباه گرفت. در سبک نوشتاری جریان سیال ذهن، نویسنده خواننده را در یک لحظه در چند مکان قرار می‌دهد، در حالی‌که در کتاب پرونده‌ی بالتیمور، ژوئل دیکتر تنها بازه‌های زمانی مختلف را بدون هیچ ترتیبی روایت می‌کند. ”