نگاهی اجمالی به کتاب“ دبی فورد در کتاب پاکسازی آگاهی در 21 روز، فرآیندی سه مرحله‌ای را معرفی می‌کند که به ما قدرت رها کردن افکار مسموم و رفتار مخرب و در عوض رسیدن به آرامش عمیق درونی را می‌دهد. این سفر 21 روزه چشمان ما را به روی هر آنچه هستیم و می‌خواهیم باشیم، می‌گشاید.
پاکسازی آگاهی در 21 روز راهی است که بیست‌ویک شبانه‌روز را به ایجاد رابطه‌ای عمیق و عاشقانه میان روح و نیرویی بیکران اختصاص می‌دهد. نیرویی که شما را در رسیدن به برترین تجلی وجودتان به جنب‌وجوش وامی‌دارد. این سفر فرایندی است عمیق برای پاکسازی گذشته، پذیرش صادقانه حال و به تصویر کشیدن آینده‌ای متفاوت با هر آنچه در تصورتان می‌گنجد. قصد بر آن است که طی این سفر در بازسازی عرفانی، دگرگونی عاطفی و اتصال مجدد با عمیق‌ترین تمنای وجودتان غوطه‌ور شوید. این دوره پاکسازی به شما کمک می‌کند با رها کردن باورها و فرضیات غلط گذشته به رابطه‌ای ژرف و بی‌نظیر با عشقی بیکران دست یابید. عشقی که فقط با آشتی با خود، دیگران و زندگی کنونی‌تان میسر است. ”
نگاهی اجمالی به کتاب“ پنج سال پس از زلزله‌ی شهر کوبه در ژاپن، نویسنده‌ی خوش‌نام ژاپنی، «هاروکی موراکامی»، دست به قلم می‌شود و کتاب «بعد از زلزله» را منتشر می‌کند. این کتاب شامل پنج قصه است با داستان‌های مختلف که ظاهرا هیچ ارتباطی با زلزله ندارند. با این حال وقتی پشت سر هم قرار می‌گیرند، تصویر کاملی از آدم‌هایی می‌دهد که زلزله زندگی‌هایشان را ناخواسته زیر و رو کرده است. بعد از زلزله، در کنار سایر آثار موراکامی، جزو معدود نمایندگان قدرتمند ادبیات ژاپن در ایران است.
در این پنج داستان موراکامی هم مانند سایر آثارش تنهایی و سرگشتگی انسان معاصر یکی از درون‌مایه‌های اصلی است. فراموشی و رنج در کنار این سرگشتگی معجونی تلخ و عذاب‌آور ساخته که آن را هر روز زهرش را به جان انسان دنیای مدرن می‌نشاند.
شخصیت‌های داستان‌های بعد زلزله بسیار ملموس و قابل باور هستند. قهرمانان این داستان‌ها افراد فوق‌العاده‌ای نیستند و حتی در همین گوشه و کنار هم دیده می‌شوند، آدم‌های معمولی با زندگی‌های معمولی. همین‌طور گفت‌وگو ها هم بدون اغراق و به شکل طبیعی و روزمره نوشته شده است. چیزی که باعث می‌شود پای حرف‌های موراکامی بنشینیم و به قصه‌هایش گوش کنیم، هنر این نویسنده در شخصیت‌پردازی و فضاسازی‌های قوی است. جالب اینجاست که او حتی خیلی اصراری روی توصیف و وصف‌حال‌های طولانی و پر از جزییات ندارد. او از ساده‌ترین و درست‌ترین کلمات برای نوشتن استفاده می‌کند. آن‌قدر ساده و بی‌دغدغه می‌نویسد که از همان اول که کتاب را شروع می‌کنیم، وارد داستان می‌شویم. آدم‌ها، خانه‌ها، حرف‌ها و رفتارها همه زنده و ملموس هستند. ”