ییلاق انگلیسینویسنده: مارک دوگن

“ کتاب ییلاق انگلیسی اثر مارک دوگن را خیلی ساده می‌توان رمانی عاشقانه نامید، ولی نه یک رمان عاشقانه‌ی سبک و بی‌‌محتوا. دوگن در این کتاب فراز و نشیب‌های زندگی آدمی را بیان کرده، که دچار سرگردانی است. ییلاق انگلیسی برنده جایز? گنکور و جایز? بزرگ رمان آکادمی فرانسه شده است. شخصیت اصلی این داستان، ضمن این‌ که همه‌ گونه توقعی از زندگی و لذت‌های آن دارد، به‌ درستی نمی‌داند دنبال چه می‌گردد و این سرگشتگی و دودلی‌ها و تردیدهای هاملت‌‌وار، قدرت تصمیم گیری را از او سلب می‌کند. این باعث می‌شود، جایی که باید خویشتن‌داری به‌ خرج دهد، دست به عمل می‌زند که طبعاً نتیجه‌ی هر دو رفتار هم فاجعه‌‌بار است. اما سرانجام او را در سن چهل‌ سالگی، پریشان و سرگردان به حال خود رها می‌کند. رمان ییلاق زندگی داستان دختری را روایت می‌کند که مشکلاتی از زمان جوانی‌اش دارد و بعد از ازدواج مشکلاتی با همسر خود پیدا می‌کند. این دختر در یک دایره دوزخی افتاده است که هر قسمت را درست کند جایی دیگر خراب می‌شود. بر اثر مشکلاتی که همسرش برایش ایجاد کرد: این‌که غیب‌اش زد و خود را مخفی کرد، دختر خانواده را ترک کرد، در حالی که عشقشان عشق پایداری بود. ”

خاطره‌های پراکندهنویسنده: گلی ترقی

“ کتاب خاطره‌های پراکنده نوشته‌ی گلی ترقی است. او در این کتاب، هشت داستان کوتاه را کنار هم قرار داده که عنوان داستان‌ها از این قرار است: «اتوبوس شمیران»، «دوست کوچک»، «خانه‌ی مادربزرگ»، «پدر»، «خدمتکار»، «مادام گُرگِه»، «خانه‌ای در آسمان» و «عادت‌های غریب آقای الف در غربت». با توجه به‌عنوان کتاب، شاید نویسنده در نگارش این داستان‌ها از خاطرات کودکی‌اش متأثر باشد و شاید اصلاً بخشی از خاطراتش را عیناً در این کتاب نقل کرده باشد. در داستان «دوست کوچک» قصه‌ی دو دختربچه را می‌خوانیم که با هم پیمان خواهری بسته‌اند؛ اما پیدا شدن سر و کله‌ی یک دوست سوم همه‌چیز را به هم می‌ریزد. در بخشی از این داستان آمده است: «تابستان هزار و نهصد و هشتاد و چهار؛ ساحل مدیترانه پوشیده از آدم است. جا برای تکان خوردن نیست. به خاطر بچه‌ها تن به این سفر داده‌ام و از آمدن پشیمانم. دریای فیروزه‌ای کثیف و خاکستری است و هوا، مرطوب و داغ، روی تن سنگینی می‌کند. کتابم را می‌بندم و به مردمی که دور و برم هستند نگاه می‌کنم و نگاهم بی‌تفاوت از روی بدن‌ها می‌گذرد، دور می‌زند، برمی‌گردد و روی صورتی نیمه‌آشنا می‌ماند. نزدیک به من، زنی تنها، که سن و سال مرا دارد، روی ماسه‌ها دراز کشیده است و حسی غریب بِهِم می‌گوید که من این زن را می‌شناسم. فکرهایم درهم می‌شود و ته سرم، خاطره‌هایی مغشوش، مثل کرم‌های شبتاب، برق برق می‌زنند. رویم را برمی‌گردانم اما حواسم پیش اوست. ناراحتم و دلم می‌خواهد جایم را عوض کنم. بچه‌ها را صدا می‌زنم. عینک آفتابیش را برمی‌دارد و توی کیفش دنبال چیزی می‌گردد. سرش را بالا می‌گیرد. می‌نشیند. رویش را می‌چرخاند و یک آن، به من خیره می‌شود؛ از چشم‌هایش است که او را می‌شناسم؛ از آن دو تا دایره‌ی درشت آبی که هنوز هم مثل روزهای کودکی ته دلم را می‌لرزاند.» ”